اشعار

پری برای منـاجـات نیـمه‌شب بدهـید            نگـار آمـده پس بـاده روی لب بدهـید
مرا همیـشه فـقـیر الحسن لقـب بدهید            مـرا ز قـوم بـنـی سامـرا نسب بدهید

سرم که گرم تو شد خوب و سربه راه شدم
مـسـافـر سـفـر «سُـرِّ مَـن‌ رَءا ه» شـدم

خوشم که محمل لیلی رکاب داد به من            مجال دیدن رویش به خواب داد به من
خمار بودم و ساقی شراب داد به من            شرابی از نجـف بـوتـراب داد به من

که از نجف بروم سامـرا و هو بکشم
حدیث عشق تو را به هزار سو بکشم

دلم‌ به گیسوی تو بسته است وا نکنی            جـدا شـدم ز هـمه تا مرا رهـا نکـنی
نیـاید آنکـه مرا خـاک زیـر پا نکـنی            بگـو چـکـار کـنم گر مرا دعا نکـنی

حرام‌ باد نفـس گر که نیست پای شما
مباد سـر به تـنم‌ گر نـشـد فـدای شما

خـدا نوشت خـدایی کـنی و سر باشی            برای من، منِ بی‌دست و پا پدر باشی
به شیعـیان گـرفـتار خود سـپر باشی            امام مـفـتـرض الطـاعـه بـشـر بـاشی

من آمدم به سویت از سوی ملیکه قم
مــرا پــنــاه بــده ای امــام یــازدهــم

تــمـام مـردم ایـران تـب شـمـا دارنـد            امـیـد پـر زدن سـمـت سـامـرا دارنـد
چه اشـتـیاق عجـیبی به آن هوا دارند            به دل هـوای ضـریـح جدید را دارند

پرم بده روی آن گنبدی که خورشید است
کسی شبیه تو آقا کجا و کی دیده است

خراب شد حـرمت باز زود احـیا شد            در حـرم به روی خیل زائران وا شد
دوباره دور تو از زائران چه غوغا شد            ز نـور گـنـبد تو کل شـهـر زیـبـا شد

میان‌ صحن از بغض سینه می‌سوزد
دلـم بـرای غـریب مـدیـنـه می‌سـوزد

اگرچه یک حسن فـاطـمه حـرم دارد            ولی یکی دگرش غم بروی غـم دارد
نه گنبد و نه ضریح و نه یک علم دارد            و صحن خاکی او اشک و روضه کم دارد

بـرای غـربت او تـا ابـد سـخـن دارم
هرآنچه را که خدا داده از حسن دارم

دوباره دفترِ شعرم پر از «حسن جان» است           به سرزمینِ غـزلـواره؛ واژه‌باران است

چه ریسه‌ای‌ست، که تسبیحِ نور، بافته‌اند           برای ذکـرِ من امشب سـتاره‌بـندان است

بـه عــشـقِ آمـدنِ ایـن سُـلالـۀ رضــوی           نباتِ شـعـرم، سوغـاتیِ خـراسـان است

همانکه چهرۀ او سُرَّ مَن رأی‌ست، رسید           به نورِ مقدمِ او کور، چشمِ شیطان است

کـریـم‌زاده و مانـنـد مجـتـبـاسـت، کـریم           هر آنکه در نَزَد این خانه را پشیمان است

اگـر چه شُـهـرۀ خـلـق‌انـد سـامـرایـی‌هـا           ولی گـداییِ او شـغـلِ اهـلِ ایـران اسـت

به حج نرفت، ولی کعبه نیز، می‌دانست           که او مجاورِ هر روزِ صاحبِ خانه‌ست

زیـارتِ حـرمـش بـا ظـهـورِ فـرزنـدش           تـمام خواسـتۀ ما؛ هم این و هم آن است

اگر چه شاد، ولیکـن پُر از غـمیم، همه           و بدترین غمِ این روزگار، هجران است

خـدا کـنـد که بگـویـند، در شب مـیـلاد:           شب جـداییِ از یار، رو به پـایـان است

من هـمان باده‌نـوش جام توأم            بـلـبـل مـسـت روی بـام تـوأم

بی‌نـگـاهت غـزل نـمی‌خـوانم            شـاعـر فـیـض مـسـتـدام توأم

شـشــمـیــن آیــنــه ســلام آقـا            آرزومــنـد یـک ســلام تــوأم

بـه پـر زخـمـی‌ام نـگـاه کـنـید            آه؛ مــحــتــاج الــتــیــام تـوأم

باز هـمـسـفـره بـاش با سـائل            دوسـتـدار هـمـیـن مـرام تـوأم

مست قـال الامـام صـادق من            من مسـلـمان شده به نـام توأم

روی قــبــرم ســپــرده‌ام آقــا            بـنــویـسـنـد مـن غــلام تــوأم

مـن غـــلام مــحــبـت یــــارم
به خـم گـیـسـویـت گـرفـتـارم

می‌نـویـسـم فـقـط حـقــایـق را            مـاجـرای عـروج عـاشـق را

بـا تـو فـهـمـیــده‌ام مـفـهـوم و            مـعـنـی آیــه‌هــای نــاطـق را

مـی‌شـود دیـد در نـگـاه شـمـا            عکس زیـبای وجه خـالـق را

معـنی یا بـصیـر در بَـصَرت            با بصیرت کنی هر عاشق را

بـا بــیـانـات روشـن و نـابـت            تو شکـسـتی صف منـافـق را

ما به عالـم نمی‌دهـیـم هـرگـز            تــار مــوی امــام صــادق را

السلام ای رئـیـس مـذهـب ما
ای دمــادم تـــرانـــۀ لـب مــا

دلـمان را تو حـیـدری کـردی            مـست انـوار کـوثـری کـردی

در لــبــاس امــامـت ای آقـــا            به خـدا کـه پـیـمـبـری کـردی

با احادیث و گـفته‌های خودت            تو عجب فـتح خـیبری کردی

زنده کردی تو علم را تا حشر            بسکه شاگـرد پـروری کردی

ما کجا؟! مهر مـادرت زهـرا            دل مـا را تـو مـادری کـردی

مهرتان را به سیـنـه دارم من
آرزوی مـــدیـــنـــه دارم مـن

کــاش مـا را دعــا کـنـی آقــا            خـرج این روضه‌هـا کـنی آقا

چـشم‌های مـرا به پـای حسین            نــذر خــیــرالـنّـسـا کـنـی آقـا

بـانـی روضـه‌هـای عـاشـورا            کـاش روضـه به پـا کـنـی آقا

کاش ما را شبی به خرج خودت            راهــیِ کــربــلا کــنــی آقـــا

یـاد جـدّ غـریب خـویش کـنی            یـاد آن ســرجــدا کــنــی آقــا

روضـۀ زیـنـبـیه می‌خـواهـیم
روزیِ فـاطـمـیـه می‌خـواهـیم

سلام ای مصحفِ توحـیدِ سـرمد            ســلام ای صــادقِ آلِ مــحــمــد

سـلام ای آنکـه نـورِ راسـتـیـنـی            بـه جـان‌هـا قـبـلـۀ اهـلِ یــقـیـنـی

لسانِ حکـمتت مـوجی خـروشان            زلالِ چشمه‌ات جاری و جوشان

لـبـت مــمـلـوِ تـسـبـیـحِ خــداونـد            دلت با مهـرِ شیـعـه خورد پیـوند

طنینِ عـشقِ تو پیـچـیده در جان            به اوجِ عزت آمد عقل و عرفان

تـویی پـایـه‌گـذارِ مـکـتبِ عـشـق            شـکـوه و اقـتـدارِ مـکـتبِ عـشق

حـضورت جـلـوۀ تفـسیرِ روشن            نگاهت عـطرِ نابِ بـاغ و گـلشن

طـلـوعِ صـبـحِ زیـبـای جـهـانـی            مــبـاهــاتِ تــمــامِ شـیـعــیــانــی

دو چـشمانت زلالِ نـور و دانش            تو دستانت پُر از شـوقِ نـوازش

درخـتِ عـلم سـیراب از کـلامت            بـلــنـد آوازۀ شـیـعــه بـه نــامـت

طلوعِ فجرِ تو چه صادقانه است            سراسر دلـربا و عـاشـقـانه است

تـو در بـاغِ ولایت ریـشـه داری            زلالِ نــور در انــدیــشــه داری

مـزارت مـهـبـطِ افـلاکـیان است            تجـلـیـگـاهِ قـلـبِ عـاشـقـان است

شعاعِ پُر فروغت تا به خورشید            حـدیثِ مـانـدگـارت باغِ تـوحـیـد

دریغا که تویی از عشق محروم            تمامِ عـمـرِ خود مـظلـومِ مظلـوم
فراخِ سـیـنـه‌ات سرشار از نـور            به چشمانِ جهالت لیک محصور

اگر چه عشقِ دریا جاودان است            گـلـستـانِ دلـت امّـا خـزان اسـت

طلوعت سبز ای والفجـرِ صادق            کـلامـت نــور ای قــرآنِ نـاطـق

شـکـوه و بـا وقـاری تا هـمیـشـه            به دل‌هـا مـانـدگـاری تا هـمیـشه

غریبانه تو را می‌خوانیم ای نور            به پای عشقِ تو می‌مانیم ای نور

زمین از داغِ تو گـشته سیه‌پوش            بقیع در ناله‌های سرد و خاموش

کـبــوتـرهــا مــقــیــمِ خــانـۀ تـو            تـو شـمـعـی و دلـم پـروانــۀ تـو

مـدیـنـه ای دیــارِ زخــمِ دیـریـن            شـرارِ شــعـلـه‌هـای آتـشِ کــیـن

تمامِ کـوچه‌هـایت بوی دود است            به بستر مادری رویش کبود است

اگرچه در میانِ خون نشسته است            ولی قبرِ تو را با اشک شسته است

بگـو آن مـاهِ خـفـتـه زیرِ گِـل را            به آتـش می‌کـشد داغِ تـو دل را!

زمین غم را کنار انداخت، سرتاسر به وجد آمد           جهان در لحظهٔ میلاد پیغمبر به وجد آمد
رسید و خواندمش! از شوقِ نامش باز هم اسپند           برایش دانه دانه در دلِ مجمر به وجد آمد

چکید از خنده‌اش عطر گلابِ ناب! تا جایی           که استشمام کرد و هر سحر قمصر به وجد آمد
أبوذر با صدای هر اذان شد وارد مسجد           به عشقش اقتدا کرد و از این دلبر به وجد آمد
دل انگیزانه با لحن حجازی تا تلاوت کرد           دل قرآن؛ خصوصاً سورهٔ کوثر به وجد آمد
محـمد یا محـمـد یا محـمـد یا رسـول الله           دلم همواره با این ذکر، تا محشر به وجد آمد
به إذنش آمدم عیدی بگیرم تا شوَم عاشق
شب میلادِ فـرزندش امام جعـفـرِ صادق
نگاهش تا ابد آرامشی دلخواه و ممتد شد           شبیه جدّ خود خوشنام شد! خُلقش محمد شد
کرَم از جانبش پیوسته پُر کرده‌ست دستم را           چنانچه قسمتِ اولادهایم رزقِ بی‌حد شد
چه شاگردانِ جابرگونه‌ای تحویلِ عالم داد           چه استادانه در فقه و اصولِ دین زبانزد شد
دلش شد صادقیه، خط به خط لبریز شد از حق           هر آنکس از کنار حوزهٔ علمیه‌اش رد شد
خدا را پای «توحید مفضل» می‌شود فهمید           جهان با بندگی آغاز و راهی سمتِ مقصد شد
رئیس مذهبم می‌خوانمَش یک عمر و این یعنی           هـوادار و مطیعِ دیگری هرگز نباید شد
برایم با تشیّع ساخت اسلام و چه اسلامی          
برایش کاش باشم مایهٔ زینت نه بدنامی!*
*امام صادق علیه السّلام فرمودند: يا مَعْشَر الشِّيعَةِ إنَّکمْ قَدْ نُسِبْتُمْ إلَينا کونُوا لَنا زَيْناً وَ لا تَکونُوا عَلَيْنا شَيْناً.
ای شيعيان، شما به ما منسوب هستيد، پس مايه زينت ما باشيد نه مايه آبروریزی ما. مشکاة الأنوار، ص۶۷

شـادمـانی هـمه لـبـریز شـده از قـدمت           مات و مبهوت شده عالمی از فیضِ دمت
رحمتِ واسعـه‌ای، آمدنت بـارشِ نـور           ریزه خوارند همه بر تو و خوانِ نِعَمت

شبِ مـیـلادِ تو؛ احـسـاسِ تـرنّـم بکـنـم           زیرِ دِینِ تـوأم و سـفـرۀ پُـر از کـرمت
آخـرین مُـرسلِ یـزدان چـقدر با نـمکی           شـده‌ام شـکرخـدا، سـا‌کـنِ زیـرِ عـلمت
در شـبِ آمــدنـت، آمــده‌ام مـثــلِ گــدا
سـائـلـی دربـدرم پـس بـده در راه خـدا
آمـدی و هــمـگـی اهـلِ تـمـنّـا شـده‌ایـم           آمـدی و بـخـدا غـرقِ مـعــمّــا شـده‌ایـم
حـضرت عـشق گـرامی پـسرِ آمـنـه‌ای           بعد ازین شکر خدا عاشقِ طاها شده‌ایم
نَفَست حق و دمت گرم و لبت پُر خنده           ما مسـلـمان شدۀ خـصلـت والا شـده‌ایم
یا محمّد قـدمت بر سرِ چـشمِ دو جهـان           امشب از یُمنِ قدومت همگی پا شده‌ایم
در شـبِ آمـدنت شـادی مـن ‌کـامـل شد
لطفِ بی‌حـدِّ تو بازم به گـدا شامـل شد
صاحبِ گنبدِ خضرا علمت ماندنی‌ست           منم احیا شده‌ات، فیضِ دمت ماندنی‌ست
شبِ میلادِ تو افـتاده به سر شوقِ حـرم           تا ابد سرورِ عالم، حـرمت ماندنی‌ست
آمـدم تا که گـدایـی بـکـنـم پـشـتِ درت           کرمی کن بخـدا که کرمت مانـدنی‌ست
آرزوهای تو بد جـور بهم ریخـته است           تا ظهورِ پسرت، همّ و غمت ماندنی‌ست
ای رسـولِ مـدنی کاش مسـلـمان بشوم
و به فـرمـایشِ تو تـالی سـلـمـان بـشوم
فخرم اینست که در سایۀ تو حـیدری‌ام           حلقه در گوش شدم شکرخدا قـنـبری‌ام
یا محمّد مددی کن که در این عرصه مگر           سرگذارم به زمین فخر من است نوکری‌ام
در صراطی که تو ترسیم نمودی به جهان           منِ بی‌مایه در این راه پُر از سروری‌ام
دستِ من را برسان دامنِ زهرای بتول           هر چه بـاشد منِ افـتـاده ز پا مـادری‌ام
شبِ میلادِ تو غرقِ شـعـفم رحمتِ حق
کی دهی؟ تذکرۀ یک نجفم رحمتِ حق

رسـید نـوبت پیـغـمـبری که خـاتـم شد            ز نـور روی منـیـرش منـوّر عالم شد
ستاره نیست جمالش ‌حقیقت نور است            که مه ز طلعت رویش هلالی و خم شد

ستاره‌گان ز قـدومش به سجده افـتادند            که فیـض کامله از مقـدمش دمـادم شد
بگو به حـافـظ شـیـراز ماه مجـلـستان            غـلام حـلـقه بگـوش رسـول اکـرم شد
میان ‌شمس ‌و قمر یک‌ حقیقت ‌نور است            که ‌آن ‌حـقیقـت نـور از‌ نـبی‌اعـظم شد
به پیش مکتب ‌و خط نگار من تا حشر            نشسته هرکه در این بزم‌ عشق آدم شد
ملاک مکـتب او بین رنگ ها تقواست            ز یک نگـاه بـلالش جـهـان منـظم شد
ز بعد اینکه مسلـمان حُسن خُـلقت شد            به یک اشارۀ سلمان کـویر زمـزم شد
تمام جلـوۀ احـمد همه صفات خـداست            تجـلیـش همه در مـرتـضی دمـادم شد

هر دم از دامـن ره، نـوسـفـری می‌آمـد            ولی این بـار دگـرگـون خـبری می‌آمـد

یـعـنـی آن قـافــلـه سـالارِ سـرآمـد آمـد            و چـنـیـن گـفـت خـداونـد: مـحـمـد آمـد

آن‌که از خـنـدۀ او بـاغ جـنـان می‌روید            »عالم پـیر دگر باره جـوان» می‌رویـد
در تـو دیـدیـم صـفـاخــانـۀ آگــاهـی را            آشـکــارایـی اســـرار هــوالــلـهــی را

تو «اَلَم نَـشرَح» یاری که تماشا داری            »آنچه خوبان همه دارند تو یک‌جا داری«

عشق در چشم تو این آینه را تک می‌دید            و در این پرده « رَفَعنا لَکَ ذِکرَک» می‌دید

عـشق را در صدد نـفی مَـنـات آوردی            مردگـان را به سرآغـاز حـیات آوردی

و چنان ولوله در کوی حجـاز افکـندی            که جهان را به نگاهی به نماز افکندی

جهل و جادوی قبایل به فراموشی رفت            آتش مشـعـلۀ مرگ به خـامـوشی رفت

و زمین گـفت: محـمد! تو حـیاتـم دادی            »دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادی«

کیستی؟ ای همه سرها به فـدای قدمت!            کیستی؟ ای سر من نذر حریم حرمت!

صبر در پیچ و خم حادثه، ایوب تو بود            یوسف از روز ازل در پی یعقوب تو بود

بارهـا در اُحـد واقـعـه مـجـروح شـدی            تو که بر کـشتی دریای خـدا نوح شدی

خضر هم گوش به زیبایی پیغام تو کرد            »طی این مرحله با همرهی» نام تو کرد

از روی توست ماه اگر این‌سان منوّر است            از عطر نام توست اگر گل، معطّر است

آن چهـرۀ مشـعـشع و آن دیـدۀ پـر آب            شأن نزول سورۀ والشّمس و کوثر است

بال و پر فـرشـتـۀ آمـین به راه توست            امر محال اگر تو بخواهی میسّر است

دارد به سمت نـام تو نـزدیک می‌شود            آغــاز هـر اذان اگـر الله اکــبـر اسـت

نـامت دوبـار در صلـوات آمد و مـدام            از هر زبان که می‌شنوم نامکرّر است

حرفی تفـاوت صلوات و صلاة نیست            اجـر صـلاة با صلـواتت بـرابـر است

نــاگـاه آمـدی و صـدایـی شـنـیـده شـد            در صور عشق، سورۀ انسان دمیده شد

دریا به احترام تو در خود فرو نشست            حـتی زمـین به خـاطر تو آفـریـده شد

ناگـاه، آسـمان به قـیـام ایـسـتاد و بعـد            از آن به بعد بود که خورشید دیده شد

پلکی زدی و صبح، زمین را فرا گرفت            ردّ سـپـیـده تا شـب یـلـدا کـشـیـده شـد

چیزی شـبیه عـشق فرود آمد و سپس            نـام تو در تـمـامـی عـالـم شـنـیـده شد

تـو آمـدی و در رحـمـت خــدا وا بـود            و غرق نور، زمین، بلکه آسمان‌ها بود

بهار بود و ربیعش از آن جهت خواندند            که این سلاله‌ای از شاخسار طوبی بود

در آسـمانِ شب مکّه، قـدسـیان گـفـتـند            خـدا، سـتـارۀ احـمـد چـقـدر زیـبـا بود

گـرفـت نـور تو جـغـرافـیای عـالـم را            شـب ولادت خـورشـیـدِ عــالـم‌آرا بـود

زمین زمین همه می‌سوخت در لهیب گناه            و ذات پـاک تو از هر بدی مـبـرّا بود

ألَـم یَـجِـدکَ فـقـیـراً خـدات روزی داد            ألَـم یَـجِـدکَ یَـتــیـمـاً خـدات مـأوا بـود

نیافـریـد جـهـان را مگـر به خاطر تو            اگر که خلقت، منـظـور حق‌تعـالی بود

عـبـور کـردی از آفاق و انـفـسِ عـالم            از آن مسیر که مسدود بر مسیـحا بود

هــمـای سـدره‌نـشـیـنِ مــقـام أو أدنـی!            به کُنهِ جاه تو اندیـشه را کجا جا بود؟

بـرای نـافـلـه وقـتـی قـیـام مـی‌بـسـتـی            بهـشـت، گـوشـۀ سـجـادۀ تـو پـیـدا بود

چه آیه می‌خواندی که حجاب‌ها می‌رفت            و قفـل‌های جهان پیش روی تو وا بود

بنازم این همه شوکت که عبد درگاهت            ولـیّ ایــزد مــنّــان، عـلـیّ أعــلا بـود

ز مکّه رفتی و تاریخ هم دگرگون شد            اگر که هجرت آن روز یک معمّا بود

فدای این همه مهر و عطوفت و رحمت            که در دقـایـق آخـر تـو را غـم مـا بود

زبـان الکـن ما بسـته است در مدحـش            »خروش»! این همه یک قطره پیش دریا بود

آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد           در زیـر پـای مــرد خـدا جـانـمـاز شـد

کعبه خودش میان جماعت به صف نشست           آمـد امـام قــبـلـه و... وقـت نـمـاز شـد

دریـاچـه‌هـای آتـش نـمرود خـشک شد           باران گرفت و خاک زمین دلـنواز شد

هر جا که بود لات و هبل، لال می‌نمود           وقـتـی زبـان مـعـجــزۀ نـور، بـاز شـد

آئـیــنـه‌ای کـه قـدّ خــدا ایـسـتــاده بــود           پا بر زمین نهاد و زمین سـرفـراز شد

دیگر خـدا برای زمین نامه می‌نـوشت           با آن کـبـوتـری که رسـول حـجـاز شد

عشق تو در تـمامی عـالم زبانـزد است            بی‌عشق، حال و روز زمین و زمان بد است

فرقی ندارد از چه نـژاد و چه فـرقـه‌ایم            با عـشق تو هـمیـشه دل ما مـؤیـد است

جاری‌ست سُکر واعتَصِمُوا... لا تَفَرَّقُوا            بعد از تو این جنون دمادم که ممتد است

ای زنـدگی مـا هـمه حـال و هـوای تو!            حال تو مبدأ است و هوای تو مقصد است

مانده‌ست رد پای تو بین زمین و عرش            باران بوسه‌هاست که در رفت و آمد است
دل را سپرده‌ایم به عشقش که قرن‌هاست            بنـیـان‌گـذار وحـدت دل‌ها مـحـمـد است

امشب شکـوه عشق جهانگـیر می‌شود            روح لـطیف عاطـفه تـصویـر می‌شود

امـواج سـربـلـنـدی و آزادی و شـرف            از هـر کـران مکّـه سـرازیـر می‌شود

قرآن ببوس و «اَشرَقَتِ‌الاَرض» را بخوان            ایـن آیـۀ مـبــارکـه تـفــسـیـر مـی‌شـود

تـبـریـک بـاد آمــنـه را کـز حـریـم او            نور است و نور و نور که تکثیر می‌شود

از انعکاس نور وی از مکّه تا به شام            هر سـنگ خـاره، آینـه‌تـأثـیـر می‌شود

الله اکـبر از نـفـسـش کـز فـرشـتـگـان            هر سـو بـلـند نـغـمـۀ تـکـبـیـر می‌شود

چون کاخ باشکـوه مدائن، ز هـیبـتـش            در لرزه کـاخ فـتـنه و تـزویر می‌شود

داروی دردها و جـواب سـؤال‌هـاست            قـرآن کـتاب او که جهـانـگـیر می‌شود

در سایۀ عدالت و اخلاص و وحدت است            تکبیر او که چیره به شمـشیر می‌شود

در آسـمـان، تـجـلـی هـر روز آفـتـاب            خُلق عظیم توست که تصویر می‌شود

گـردد صحـیـفـۀ صـلـوات فـرشتـگـان            بر صفحه‌ای که نام تو تحریر می‌شود

تنهـا همین نه آیۀ تـطهـیر مدح توست            یـادت هـمیـشه مـایـۀ تـطهـیر می‌شـود

نـام تو زنـده‌تـر شـده، یـاد تـو تـازه‌تـر            چندان که دهر، کهنه، جهان‌، پیر می‌شود

محـتاج یک نگـاه توأم ای که هر کجا            خاک از نگاه لطف تو اکـسیر می‌شود

رسیـدی و پـر و بـال فـرشـتـه‌ها وا شد            شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد

به یـمـن نـام بهـارآور تو ای خـورشـید            گـره ز کـار فـرو بـسـتـۀ زمـین وا شد

تـو آمـدی و بـه یــمـن نـگـاه تــازۀ تـو            خطوط مبهم و مخدوش عشق خوانا شد

به پیشواز تو هر ماسه، قطره‌ای باران            به پیشواز تو این خاکِ تـشـنه دریا شد

چـراغ معجـزه‌ات گـرچه تا ابـد روشن            دریـغ آدم سـرگـشـتـه بـی‌تـو تـنـهـا شد

شکـر ایـزد که دلبـری داریم            دلـبـر بـنــده پــروری داریـم

دلــربــای مــظـفــری داریـم            در دل خویش، گوهری داریم

زرشنـاسیم و زرگری داریم
ما تعـلق به عـسکـری داریم

عاشـق کـوی سـامـرا شده‌ایم            تـشـنـه سُـرَّ مَنْ رَأی شـده‌ایم

مست و مجنون این سرا شده‌ایم            زائــر حـجـت خــدا شـده‌ایـم

حال و روز کـبـوتری داریم
ما تعلـق به عـسکـری داریم

مست مسـتـیم از خیال حسن            مات ماتـیـم از جـلال حـسن

محو محـویم در کـمال حسن            عـبد عـبدیم از جـمـال حسن

حـال خـوب مـکـرری داریم
ما تعـلق به عـسکـری داریم

گـنج گـنجور حق، ابا المهدی            چـشمه نـور حـق، ابا المهدی

سـرّ مسـتور حق، ابا المهدی            فیض موفور حق، ابا المهدی

پیش او فیض نوکـری داریم
ما تعلـق به عـسکـری داریم

کی می‌شود به سامره در «سرّ من رای«            گـویم به هـادی و تو سـلامٌ عـلیکـما

تا روز مرگ جان بدهم در ولایـتان            حـبّ شما طلب بکـنم روزی از خدا

در فضل «ابومحمّد» ی ای چشمه کرم            »ابن الرضا»ست شهرتت ای معدن سخا!

صاحب لوای عسگر دین است باب تو            ای مـادر عـفـیـفه تو «سوسنِ» حـیا

ای همچو بومسیـلمه کذاب، خصم تو            تو از کجـا و مدّعی جاهـل از کجا؟

ای آفـتــاب یـازدهـم، ســرّ احـمــدی            ای نـورِ از سـلالـه خـورشـیـدِ انّـمـا

ای وارث ودیـعـه زهـرا، امـام نـور            ای امـتـداد چـشـمـۀ تـطـهـیـر تا شما

مسموم زهر خصم ولایت چنان حسن            مظلـوم روزگـار تویی مثل مرتضی

امروز چشم شیعه به صحن و سرای توست            فرزند نور، ای پسرت حجّـت خـدا!

در پشت ابر، ماه تـمام تو تا به کی؟            با پای خسته گرم طلب شیعه تا کجا؟

أین الامام؟ یا حسن عسکری، دخیل            در انتـظار سـامـره تـوست، کـربـلا

از غـریبی می‌کـشم پـیـوسته آه            می‌بـرم بـر مـادرم زهـرا پـنـاه
هست عـمری خانه‌ام تبـعـیدگاه            بیتِ من زندان و زندان قـتلگاه

گر چه در عـالم نـدارم یـاوری
مــادری‌اَم، مــادری‌اَم، مـادری

هر چه بر عـالم امامت کرده‌ام            در رهِ دین اسـتـقـامـت ‌کـرده‌ام
شیعـیان را کِی مـلامت کرده‌ام            در وفــاداری قــیـامـت کـرده‌ام

خود نبودم غـافـل از احوالشان
با خـبر بـودم همه از حـالـشان

سال‌ها در خـلـوتِ راز و نیـاز            با خدای خویش کردم عقده باز
دوستانم جـملگی در خوابِ ناز            پـرچـم اسـلام شـد در اهـتـزاز

هـمـچـو اَجـدادم، به اوجِ اِبـتـلا
من خریدم بر خودم، درد و بلا

در جوانی، راهِ پـیـری رفـتـه‌ام            چون حسن، مشکل مسیری رفته‌ام
سَـروَم و با سربـزیـری رفته‌ام            همچـنان عـمه، اسـیری رفته‌ام

یـادِ زهـرا، یـادِ زینب، یادِ درد
گاه در تبـعـید، گه زندان، نبرد

دردهـایـی کـه بـجـانـم ریـخـتـه            داغ بـر روح و روانـم ریـخـته
تاقـت و صبـر و امـانم ریخـته            ذکـرِ یـا رب از زبـانم ریـخـتـه

هر سحر، با خویش دارم زمزمه
روضه‌هـای سخـتِ آلِ فـاطـمه

درد دارم، دردِ مسمار و غلاف            دردِ محراب و سرِ دیده شکاف
دردِ مقـتـل، چکمـۀ اهل خلاف            دردِ کوفه، آل عصمت را طواف!

هر یکی می‌خواست فـریادِ بلند
روضـۀ نـامـوسـی و دادِ بـلـنـد

آلِ عصمت در نظاره وای وای            چشم سرخان و اشاره، وای وای
پوشـیه‌ها پـاره پـاره، وای وای            گوشِ پاره، گوشواره، وای وای

دستهایی بسته بود، از پشتِ سر
رأس‌هایی در مـیـانِ طشتِ زر

اینـهـمه درد و بـلا بر سـیـنـه‌ام            من شـهـیـدِ غـربـتی دیـریـنـه‌ام
کشتۀ دشنام و بغـض و کـینه‌ام            روز و شب در حسرتِ آدینه‌ام

آمد از رَه، چـون امـیـدِ رفـتـنم
شد شـبـیـهِ جـدّ من، جـان دادنم

باید از این گـوشـۀ تـبعـید رفت            با دلِ پر خـون و پر امید رفت
دم به دم با ظالمان جنگید رفت            گرچه قاتل بر غمم خندید رفت

ناله‌هـای مُـنـسـجـم دارم به لب
اِنـتـقـم یـا مـنـتـقـم دارم به لـب

آری آری، می‌رسد صـبح قـیام            عَن قریب آید ز ره، فجرِ سلام
مـهـدی‌اَم آیــد بــرای انــتــقــام            ای مرا اَحـبـاب! با هم انـسجام

هست واجب، بر تمامِ شیـعـیان
یاریِ مهـدی به پنهـان و عـیان

زهرِ جانکاهی تو را انداخت از تاب و توان            چهره‌ات شد زرد و زار و بی‌تکلّم شد زبان

گر گفتی! از نفس‌هایت حرارت می‌وزید            سینه‌ات می‌سوخت، حالِ احتضارت شد عیان

کینهٔ دیریـنه دارند از حـسن‌ها زهـرها            مجتبی با عسکـری فرقی ندارد آنچنان

یاد داغ مادر افتادی و تا بغضت شکست            رفتی از حال و زمین خوردی به پهلو ناگهان

لحظه‌های آخرت خود را رساند و بوسه زد            هر دو دستانِ تو را با اشک‌های بی‌امان

دستهای سرد تو در دست‌هایش لمس شد            جان سپردی! شد محمد مهدی‌ات صاحب زمان

شد امام المـنتـقم صاحب عزایِ داغ تو            شد عزادار تو صحنِ سامرا تا جمکران

جان سپردی خوب شد در خانه دور از آفتاب            خوب شد که پیکرت لازم ندارد سایه‌بان

پیکرت تـشیـیع شد آقا نمـاندی بی‌کـفن            با غضب غارت نکرد انگشترت را ساربان

راستی نامت حسن بود و خدا را شکر که            سمت تابوتَت کسی تیری نزد از دشمنان

حُرمتت شد حفظ، داری لااقل سنگ مزار            هم حرم داری و هم خادم کنارِ زائران

عاقـبت می‌میـرم از داغ بقـیع بی‌حـرم            از غمِ آن مادری که شد مزارش بی‌نشان!

مـردِ جـوان دارد وصـیت می‌نـویـسد            می‌گـریـد و ذکـر مـصـیبت می‌نویسد

دنــیــا بـرای رحـمـت او جــا نــدارد            آه این غریب از رفع زحمت می‌نویسد

از شرح حال خود سخـن می‌راند اما            انگـار در توصیـف غـربت می‌نویسد

کاتب ندارد این امیر از بس که تنهاست            از درد خود در کنج خلوت می‌نویسد

غربت درِ این خانه را از پشت بسته‌ست            مهمان ندارد؛ جای صحبت، می‌نویسد

خمس و زکات شیعـیان را می‌شمارد            سهـم فـقـیـران را به دقـت می‌نـویـسد

در چند خط می‌گوید از حج و ثوابش            این بند را با اشک حـسرت می‌نویسد

پیـش از نمازِ واپـسـیـنـش رو به قبله            از خاطـراتش چـند رکعـت می‌نویسد

زندان به زندان با نماز و روزه و عشق            دربان به دربان درسِ عبرت می‌نویسد

حـتـی بـرای خــشـم شـیــرانِ درنــده            با چـشـم‌هـایش از مـحـبت می‌نـویـسد

بعد از شکـایت از جـفـای این زمـانه            در سر رسید فـصل غـیبت می‌نویسد

مــن زود دارم مـی‌روم امــا مـی‌آیــم            با احـتـیاط از رازِ رجـعـت می‌نویسد

می‌نـوشد آب و یاد اجـدادش می‌افـتـد            با رعـشه از آزار شـربـت می‌نـویسد

سر را به پای طفل گندم‌گون نهاده‌ست            بر طـالـعـش حـکـم امـامت می‌نویسد

فـردا خـلیـفه بر درِ این خانه با زهـر            از مـرگِ او جای شـهـادت می‌نویسد

بازارهای سـامـرا خامـوش و گـریان            بر در حدیثِ حـفـظِ حرمت می‌نویسد

با دست‌های کوچکش یک طفلِ معصوم            نـام پـدر را روی تـربـت مـی‌نـویـسد